خیلی وقت ها خیلی حرف ها را می زنیم.
توکل - صداقت - صبر - مردانگی - گذشت - بخشش - مهربانی - تغافل ووو
همه ی اینها کلماتی است که اگر در یک مجلس مهمانی باشد و سر بحث باز بشود، همه مان علامه دهر می شویم و نصیحت هایی می کنیم که گوش فلک را کر می کند.
اما واقعیت این است که وقتی نوبت به خودمان می رسد، وقتی خودمان در «لحظه» باید به یکی از این نصیحت های خودمان عمل کنیم، هزاران هزار توجیه می آید.
خودمانی اش این است که « از حرف تا عمل راه زیادی است»
به این راحتی ها نیست آخر!
سخت است در اوج گرفتاری و مشکل ، از ته دل بگویی، «خدا خودش درست می کند!»
نمی شود ببینی همه با دروغ گفتن به ظاهر پیشرفت می کنند و من همچنان با صداقت برخورد کنم.
خیلی زجر آور است که ببینی نزدیک ترین فرد به تو با کله شقی و لجبازی خودش را تباه می کند و فقط باید صبر کنی تا خودش به نتیجه صحیح برسد.
و ...
کاش حداقل حرف زدن هم مثل عمل کردن، کار سختی بود!