یک از انتقاد های من به خیلی از افراد (شاید هم خودم) این است که چه اصراری هست که حتما در همه موضوعات نظر بدهیم؟
اصلا چرا باید حرفی برای زدن داشته باشیم.
اگر ساکت باشیم چه می شود؟
در مورد بیماری و طبابت حرف می شود، همه دکترند
در مورد مسائل سیاسی ، همه سیاست مدارند
در مورد مسائل خانوادگی و مشاوره خانواده، همه مشاور خانواده هستند.
در مورد مسائل شرعی و احکام شرعی، همه مرجع تقلیدند
و ...
چرا "من نمی دانم" را بلد نیستیم.
چرا حرف را عوض نمی کنیم.
والا به خدا کسی ناراحت نمی شود. از همان که بلدیم سخن بگوییم. هم خدا راضی خواهد بود هم خلق خدا.
اینکه از ندانسته ها حرف بزنیم، بهترین بهانه است برای ، خدایی ناکرده، دروغ ها و غیبت و تهمت ها و ...