زیارت خودمونی

یک زیارت خودمانی

یک پیشنهاد برای اینکه یک زیارت خودمانی انجام بدهیم.

وقتی وارد حرم شدید هنگام ورود به فارسی سلام کنید و بگویید. "سلام یا امام رضا" یا یک چیزی شبیه به این.

وارد صحن که شدید، دنبال مهر و کتاب دعا نباشید. یک جایی را پیدا کنید که گنبد (یا ضریح) را کامل ببینید. حتما کامل ببینید. ناقص باشد فایده ای ندارد!

جایی باشد که راحت باشید. ایستاده یا نشسته جایی باشد که خسته نشوید یا محل رفت و آمد نباشد که لازم باشد جابجا شوید. جایی راحت و بی دغدغه.

شروع به صحبت کنید. فارسی؛ راحت و صمیمی. سخت است. حرفی یادمان نمی آید که بزنیم.

به نظرم این طور شروع کنیم خوب باشد:

"سلام آقا. خوب هستید؟ من خوبم. الحمد لله. پدرم چند روزی هست سرماخورده اما اونم خوبه الحمد لله . یعنی خوب میشه. خانواده ام هم خوبن.

دیروز با همکارم تلفنی صحبت می کردم به شما سلام رسوند. اونم دوست داشت بیاد ولی نشد.

..." (و چیزهایی شبیه این جملات و اتفاقات)

همین طوری شروع کنیم به گزارش دادن و حرف زدن. کم کم حرف زدنمان می آید. حرف های دلمان کم کم رو می شود. به زبانمان می آید.

اینکه گفتم گنبد (یا ضریح) را حتما کامل ببینیم به خاطر این است که موقع صحبت کردن چیزی را ببینیم تا بتوانیم راحت تر صحبت کنیم. حس صحبت به ما دست بدهد.

تجربه کنید، خودم و بعضی از رفقا که این کار را انجام دادیم، معمولا تا 20 دقیقه و نیم ساعت طول می کشد این صحبت ها و خستگی ای احساس نمی کنیم.

شیرین است طعم صحبت کردن با امام. امام زنده، امام اگاه، امامی که می بیند و می شنود و جواب ما را می دهد.

بعد از این که خوب حرف هایمان را زدیم بیرون بیاییم و به خانه برگردیم.

پس نماز و دعا و ... چه؟

به نظرم یک دفعه بدون دعا و نماز زیارت صمیمی ای داشته باشیم. این یک تمرین است. در دفعات بعد نماز و دعا را هم اضافه کنید. آن موقع هست که مزه زیارت چند برابر می شود. تازه آن موقع زیارت نامه خواندن مزه می دهد. آن موقعی که صمیمی به مولا سلام دادیم و با وجودمان حس کردیم که جواب داد.

---

دیدم همه جا بر در و دیوار حریمت       ***        جایی ننوشته است گنهکار نیاید