یک جمله از مناجات شعبانیه...
«مستکیناً لک، متضرعاً الیک»
بدبخت و بیچاره و درمانده به سوی تو آمده ام.
***
چرا این طور با خدا صحبت می کنیم؟ آیا خدا خوشش می آید که ما خودمان را ذلیل کنیم؟ اگر خودمان را کوچک نکنیم خدا به ما توجه نمی کند؟
این طور نیست که خدا خوشش بیاید. اینکه ما خودمان را کوچک و ذلیل می کنیم، به خاطر خودمان است. به خاطر این است که بفهمیم واقعیت چیست.
شما بزرگترین عددی را که می توانید فرض کنید را در مقابل «بی نهایت» بگذارید. نتیجه چه خواهد بود؟ ما هر چه قدر هم که عبادت و بندگی کرده باشیم باز هم در مقابل ذات بی نهایت و بی همتای الهی هیچ و صِفر هستیم.
خودمان را کوچک می کنیم که یک وقت ، خدایی ناکرده، دو رکعت نماز موجب غرورمان نشده باشد که «آی خدا زودتر لطفا مزد ما را بده که عجله داریم!»
خدایی ناکرده خودمان را طلب کار ندانیم اگر چندرغاز کمکی به سائلی کرده ایم!
«مستکیناً لک ، متضرعا الیک»