بعضی وقت ها قرآن که می خوانیم، یک آیه جلب توجه می کند! شاید بارها آن آیه را خوانده و شنیده باشیم و یا چه بسا برای دیگران توضیح هم داده باشیم، اما یک مرتبه آن آیه طوری به جان آدم می نشیند که انگار اولین بار است آن را می خوانیم!
داشتم قرآن می خواندم که همین اتفاق افتاد به آیه 204 سوره بقره که رسیدم آنچنان آیه زیبا و قشنگی اش برایم جلوه کرد که یکی دو روز است به آن فکر می کنم!
« و از مردم کسی است که سخنش در زندگی دنیا تو را به تعجب می اندازد و خدا را شاهد می گیرد نسبت به آنچه در قلبش هست، در حالیکه دشمن ترین دشمنان خدا هستند!»
متأسفانه، پیدا کردن مثال برای این آیه اصلاً کار سختی نیست. خیلی راحت به اطرافمان نگاه کنیم، شاید چندتایی از این افراد ببینیم (تازه اگر نزدیک ترین مثال خودمان نباشیم!)
وقتی داخل مسجد هستیم، تسبیحات و مدّ والضالین 6 الفی مان ، گوش همه را پر می کند. اما داخل مغازه و پشت پاچال خدایی در کار نیست. منصفانه اش این است که «الد الخصام» نیستیم، ولی حرف و های و هویمان زیاد است. پس کو آن همه حرف؟ نشانه اش در زندگی مان؟ نتیجه اش در رفتارمان؟ فقط تأیید می کنیم. همین!
- آقا خیلی خوبه که خوش اخلاق باشیم
- (همه حاضرین در جلسه: ) بله بله دقیقاً . من خودم...
[توی خونه وقتی خطایی از بچه سر بزند همان آقای تأیید کننده نظر بالا:] بچگه نفهم بی شعور بــــــــــــــــــــــــــــــوق حواست کجاست. جلوی پاتو نگاه کن خب!
و ...
محمدجواد مهریزی