منبر شب نوزده ماه رمضان 1394- بندگی و عبودیت
--------------------------------------------------------------
همه ما به اجبار در مسیر دنیا، در حال حرکتیم. حضرت امیر علیه السلام می فرمایند: «اهل الدنیا کَرَکبٍ یُسار بهم و هم نیام. (حکمت 64 نهج البلاغه) اهل دنیا ماننده سواره ای هستند که برده می شوند. و در این حالت آن ها خواب هستند»
مثل قطار ، ماشین، یا هواپیمایی که ما برای مسافرت سوار می شویم. در این وسیله فرقی نمی کند من بیدار باشم یا خواب، به هر حال آن وسیله من را با خودش می برد.
اینکه می رویم، دستِ ما نیست. اما اینکه چه طور برویم دست ما هست! ما می توانیم تعیین کنیم که چگونه حرکت کنیم.
چند راه برای انتخاب وجود دارد؟
قرآن می گوید دو راه بیشتر نیست:
«لا اکراه فی الدین قد تبیّن الرشدُ من الغیّ . اجباری در دین نیست. قطعاً روشن و واضح و آشکار شده است راه رشد و گمراهی»
ما ، یا در مسیر هدایت و ایمان و سعادت هستیم و یا در مسیر گمراهی و کفر و بدبختی.
چه طور بفهمیم در کدام مسیر حرکت می کنیم؟
هر مسیر و جاده ای ، تابلوها و نشانه هایی دارد. مسیر هدایت نشانه هایی دارد. اگر آن نشانه ها در زندگی ما بود، ما در مسیر خوشبختی و سعادتیم. و اگر نبود، قطعا در حال حرکت به سمت گمراهی و بدبختی هستیم.
با ادعا و حرف نمی شود خوشبخت شد. باید عمل کنیم و در رفتار و زندگی مان نشان بدهیم.
قرآن می فرماید: «وَ لا تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُون. (ای مومنان) نمیرید مگر اینکه مسلمان باشید» از این آیه می فهمیم که چگونه مردن دست ماست. ماییم که باید با نشانه ها بفهمیم کدام مسیر را انتخاب کرده ایم. بمانیم یا برگردیم!