گاهی فکر می کنم کاش ما آدم ها اختیار نداشتیم.
اگر هم اتفاقی می افتاد با خیال راحت می گفتیم تقصیر ما نبود.
اگر دستمون توی گوش کسی می خورد خیالمون راحت بود که تقصیر ما نبود.
شاید بگید دیگه بهشت و جهنم بی معنی می شد، آره می دونم، اصلاً شاید خیلی منطقی و فلسفی بخوای متن رو بخونی و از اول بهش گیر بدی که «امکان نداره ... محال است! و ...»
می دونم!
عجب صبری خدا دارد. آخه وقتی می بینیم بعضی ها از این اختیارشون چه استفاده هایی می کنند و ظلمهایی می کنند که عرش رو می لرزونه، اون وقت هستش که آدم آرزو می کنه «کاش اختیار نداشتیم...»
این همه ظلم و جور ، این همه نامردی، از همون اول تاریخ که قابیل مهر قاتلی به پیشونیش خورد، اون موقعی که مرد مردهای عالم دستش بسته بود و فقط به خاطر قولش به پیغمبر اکرم کاری نکرد و همسرش و محسنش شهید شدند، اون موقعی که زینت دوش نبی روی زمین بود و ... الان که دختر بی گناه و معصوم مسلمان و غیر مسلمان به دست داعشی های وحشی تکه تکه می شن ...
أین هادم ابنیة الشرک و النفاق
- ۰ نظر
- ۲۰ دی ۹۴ ، ۰۹:۲۵
